Beogradski komentatori crnogorskih izbora
by Crnogorski pokret · 05/30/2018
30. maj 2018. 11:50
Milan Piroćanac (Jagodina, 7. januar 1837 — Beograd, 1. mart 1897), načelnika ministarstva spoljnih poslova Srbije u vladi Ilije Garašanina, kasnije, od 21. oktobra 1880. do 21. septembra 1883. godine predśednik vlade Srbije, koga je Garašanin u vrijeme svog mandata uputio u Crnu Goru da izvidi idu li okolnosti u korist ideje Velike Srbije, ili „naše stvari“, kako naizmjenično piše Piroćanac u izvještaju, razočaravajuće konstatuje da je „politika cetinjskog dvora protivna opštim interesima Srpstva“. Piroćanac daje preporuku Garašaninu da „ne bi nepolitično bilo obrazovati jednu crnogorsku malu (misli se na mahalu) u Beogradu, i javiti svakom od glavnijih ljudi, da imaju ovde po jedan plac, na kome mogu kuću zidati, ali da ga ne mogu, dok se ne dosele prodati. Ovo bi bila jeftina politika, koja bi nam od polze bila.“ Uz to, preporučuje da se besplatno školuje u beogradskim školama i fakultetima omladina crnogorska kao dobar način da se u Crnoj Gori učvrste interesi Srbije. Da su učinci ove vrste politike dali rezultate govori na hiljade svršenih studenata i stanovnika elitnih i manje elitnih naselja po Beogradu. Što važniji „čimbenici“, to elitnije naselje. Za boraniju, poput skribomana sa Konika, dovoljan je i stančić u najvećem balkanskom getu, tzv. blokovima.
Po ko zna koji put, beogradska redakcija američke franšize CNN-a, N1 televizija, je odabrala da o Crnoj Gori i političkim događanjima u njoj govore oni koji su, malo je reći, ostrašćeni do besmisla. Pritom nema jednostavnije političke situaciji u Evropi od one u Crnoj Gori. Na jednoj strani imate vlast koja je izborila nezavisnost Crne Gore, evroatlanski put, pored tradicionalnosti nenaklonosti, odnosno naklonosti ka prošlovjekovnim vezama sa istokom, koja teži izgradnji modernog crnogorskog društva kao djelu zapadnoevropske civilizacije, dok, sa druge strane imate politiku koja budućnost Crne Gore vidi u tijesnim vezama sa Rusijom, Srbijom, panpravoslavljem, panslovenstvom, narodnjaštvom i mazohističkom željom da Crna Gora dijeli gordijev čvor i probleme koje ima Srbija u međunarodnoj politici (čitaj Kosovo, prije svega). I tu prirepci od par procenata, koji sebe nazivaju građanskom opcijom, ne mijenjaju u suštini ništa! Crna Gora je tranziciono društvo, maliciozna svijest će uvijek naći, ako želi, gomilu primjedbi na sve sfere života u Crnoj Gori. Kao u priči o polupraznoj ili polupunoj čaši vode. A u Crnoj Gori ta čaša nije nimalo praznija od bilo kog tranzicionog društva. Razlika je samo što neki ljudi iz Crne Gore, upitnog etičkog poimanja, ne biraju sredstva, niti prezaju od bilo čega da svoju zemlju prikažu u najgorem svijetlu i to tamo đe će njihove riječi biti objeručke dočekane. Kao npr. na televiziji N1, beogradska redakcija. Kad komentar posljednjih lokalnih izbora u Crnoj Gori na N1 pomnožite sa hiljadama puta, koliko najmanje godišnje imamo priliku da čitamo ili slušamo takvih komentara, onda vas ne čudi što običan svijet u Srbiji ima sliku o Crnoj Gori kakvu ima. Nema drugog izraza za takvo nešto do – gadluk!
Ozbiljna analiza, za razliku od kanonade mržnje praćene ljigavim i podilažućim smijuljenjem, uvijek mora poći od razloga zašto je Đukanović i DPS tako trijumfalno dobio posljednje izbore. Čak trijumfalnije nego bilo koje. Pokazalo se da je najbolji argument vladajuće partije praktični učinci opozicije u primorskim gradovima u kojima vrše vlast: Kotoru, Herceg Novom i Budvi. Berane i Plužine nijesu interesantne za ovu priču, jer je u pitanju većinsko nacionalno oprijedeljenje i spremnost na žrtvu življenja „pod svojima“. Govoriti o proteklim izborima, a ne pomenuti neisticanje zastava u ovim gradovima na najvažniji državni preaznik Crne Gore – Dan nezavisnosti, teško da može biti objektivno. To vrlo ubjedljivo govori o njihovom odnosu prema Crnoj Gori, koje, očito, ne dijeli većina građana Crne Gore. Ni oni koji su glasali za vladajuće partije na državnom nivou, ni oni koji su apstinirali na dan izbora. Uz to, u Budvi su postavljani bilbordi koji slave vjerovatno najtraumatičnije događaje u novijoj crnogorskoj istoriji iz 1918-te, kad je anektirana Crna Gora, uz neviđeno nasilje, za koje beogradski novinar, Pantelija Jovović, kaže: „Slom Crne Gore 1915. i način njenog ujedinjenja sa Srbijom 1918.g. dva su kobna datuma u njenoj istoriji. Prvi datum može se nekako i pravdati ali ovaj drugi jeste najgrozniji spomen srama i stida zvaničnoga Beograda. Golgota, koju je preživljavala Srbija za vreme evakuacije kroz albanske gudure, ni približno nije ravna onoj Golgoti, koju je Crna Gora preživela za vreme Ujedinjenja.“
Vjerujem da bi većina građana Srbije, u odnosu na dio koji bi to slavio kao veličanstveni potez, shvatila razmjere bijede crnogorske opozicije da im je rečeno da je u Budvi, u vrijeme Dana nezavisnosti Crne Gore, državna zastava bila spuštena na pola koplja. Vjerujem, mada ni sam nijesam siguran. Svi ovi događaji su se dešavali uz asitenciju suverenističkih stranaka koje sebe nazivaju građanskim, a koje participiraju u navedenim gradovima u vlasti. Rezultate svoje politike u tim opštinama su mogli viđeti na proteklim izborima.
Dodatni impuls trijumfu DPS i njihovih koalicionih partija dao je javni servis Crne Gore, odnosno RTCG. Zahvaljujući preuzimanju javnog servisa od strane NVO i opozicionih partija, pretvaranju javnog servisa u najtribalniji propagandni servis antivladinih, nevladinih organizacija i nekih opozicionih partija, svakovečernjim dosadnim i polupismenim političkim emisijama u kojima učestvuju jedni te isti likovi, ogadili su građanima svu tu parapolitičku i političku bulumentu. Trijumf Mila Đukanovića je time veći, i na predśedničkim i na lokalnim izborima, što je ostvaren faktički bez ijednog elektronskog medija kao logistike, ne računajući PINK M, dok je protiv sebe imao više TV emitera, na čelu sa Vijestima i njihovom franšizom, RTCG. Bilo bi grijeh ne pomenuti predstavnike EU, koji su neskriveno radili na tome, što direktno, što preko NVO, da se promjeni vlast u Crnoj Gori. Uspjeli su u Pljevljima, Kolašinu, .. – DPS i njegovi koalicioni partneri su preuzeli vlast i u tim opštinama. Tako da imamo pojavu koja bi morala da zabrine partnere Crne Gore u NATO-u – da institucije EU, strane ambasade i ko zna ko finansiraju NVO i dio opozicije koji direktno rade na tome da partije koje finansira Moskva dođu na vlast! Možda zvuči iščašeno, ali je to više nego suština ludila koje stranci protežiraju u Crnoj Gori. Nekad pomislim da bi najveći argument onima koji u Americi optužuju Trampa za koketiranje sa Putinom ponašanje američke ambasadorke u Podgorici. Dovoljno govori i neprisustvo mnogih na inaguraciji Mila Đukanovića za predśednika, kao krajnji izraz nepoštovanja zemlje domaćina i većinskog raspoloženja njenih građana..
Sve ostale bljuvotine koje izgovara u javnom prostoru Srbije pseudourbani džiberaj iz Crne Gore, sa palanačkim i inferiornim mentalitetom, je udvaranje srpskoj čaršiji i izraz titogradskog, plitkoumnog manirizma, protkanog neobjektivnom glorifikacijom prošlosti, trivijalnim antiglobalizmom i levičarenjem lijenih i radu nesklonih. Sva je sreća za Crnu Goru što je imala političko vođstvo koje je donosilo hrabre i dalekosežne odluke, preuzimajući odgovornost za budućnost Crne Gore, umjesto da prebacuje tu vrstu odgovornosti na plebs, sluđen prljavim informativnim tržištem, manipulantima iz NVO, opskurantnim ideologijama koje na balkanskom poluostrvu uspjevaju bolje nego bilo koja poljprivredna kultura. Daleko bilo, tragično bi bilo da Crna Gora liči na svoje građane i da zavisi od njihove vizije. Cijenim da nijedno uspješno društvo nije izašlo na svjetsku pozornicu bez političke vizije elita. To što Crna Gora nema bez jednog političara velikog i državničkog kalibra, nije krivac taj političar, već monopol jednih te istih vječitih gubitnika na poziju alternative postojećoj vlasti. A poneki, koji državnu zastavu drže na pola koplja državnim praznikom, očigledno i državi Crnoj Gori.
Slobodan Jovanović
