Podgorica,20. septembar 2016.
SAOPŠTENJE ZA JAVNOST
Eparhija Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori i njen mitropolit, Amfilohije Radović, najavljuju 26-tog ovog mjeseca osveštanje crkve koja nosi ime Sv. Vladimira, građene u pseudovinzatijskom, novokomponovanom, kitnjastom i kičastom stilu. Za sve one koji su iskreni vjernici, koji poznaju hrišćansku arhitekturu naših krajeva, ova crkva predstavlja razmjetljivo ruglo koje nema nikakve veze sa crnogorskom tradicijom. U osnovi je namjera da se rogobatnim, kičastim stilom obilježi teritorija od Subotice do Bara kako bi se stvorio jedinstveni duhovni prostor, koji bi buduće generacije usvajale kao etnički srpski prostor. Postavlja se osnovno pitanje zašto se ne grade crkve u tradiciji naših prostora ako je naše nasljeđe srpsko? Nije li to svojevrsno priznanje da crnogorska baština nema nikakve veze sa srpskom pa se nasilno uvodi jednoobraznost u cilju nacionalne asimilacije. I to sve sa pečatom arhitekte P. Ristića iz Beograda i estetikom Grand parade.
Najavljeno je da će iz Albanije biti donešene mošti Sv. Vladimira Dukljanskog. Crkva koja je svoju autokefaliju kupila novcem i koja je sazdana na rasističkoj ideologiji svetosavlja svu svoju filozofiju djelovanja u Crnoj Gori je zasnovala na laži. Dosljedna u svom djelovanju i vična manipulacijama sa mrtvačkim glavama, najavljuje nekakvu glavu Sv. Vladimira, koja se, navodno, nalazi na Svetoj Gori. Građani Crne Gore moraju pripazititi da im neko ovih dana ne prekopava groblja u potrazi za tom lažnom lobanjom. Čitava ta šarada ima samo jednu svrhu da se Sv. Vladimir Dukljanski proglasi srpskim vladarem. Koliko prije jedno stoljeće su htjeli zapaliti mošti Sv. Petra i Sv. Vasilija, a onda su se dośetili da je mnogo učinkovitije u preobraćanju Crnogoraca prisvojiti crnogorske svece. Do juče su nas Crnogorce zvali Dukljani, dajući tome pežorativni prizvuk, a sada se potpisuju, po istoj matrici, kao nasljednici Duklje. Koliko je laži i manipulacije u svemu što Amfilohije Radović radi po Crnoj Gori govori i lažni pečat arhonta Petra, koji je, gle čuda, pronašao neki atletičar trčeći po Skadarskom jezeru. Ne čudi brzina kojom je nađeni novčić proglašen pečatom arhonta Petra i završio, đe će drugo, do u ruke lažnog velikosrpskog „nasljednika“ trona na Cetinju.
Činodejstvije Amfilohija Radovića po Crnoj Gori je za Crnogorskog pokret očekivano, on radi ono što ustanova u kojoj je zapošljen očekuje od njega. Ono što nas čudi i revoltira jeste muk akademske zajednice u Crnoj Gori, akademije nauka, univerziteta, intelektualaca, koji ćute na mešetarenje i ruganje jednog sveštenika naučnim istinama i njegovoj zloupotrebi vjerskih ośećanja u širenju laži, mračnjaštva i prekrajanju nasljeđa Crne Gore sa velikonacionalističkim ambicijama. Pitamo se samo – dokle?