Posrbljavanje kneza Vladimira
"Tek poslije Vladimirove smrti osnovana je Ohridska partrijaršija kao prva slovenska autokefalna crkva u našoj zemlji. Dotle su crkve bile pod jurisdikcijom grčkih episkopa u istočnom dijelu naše zemlje, a u Zeti - Dubrovačke arhiepiskopije, već od 999. godine a od 1089. godine pod samostalnom Barskom mitropolijom"
, pisao je Mijović u Monitoru još januara 1991. godine i zapitao se:
"Kome je potrebno da to zajedništvo iz naše rane istorije negira, kako bi dokazao veću starost srpske crkve?"
I objasnio:
"Sv. Jovan Vladimir je sahranjen u Prespi, a odatle, poslije tri godine, prenijet neraspadnutim drvenim krstom u Krajinu, gdje mu je žena podigla manastir. Zato što je bio bogougodan i miroljubiv, prihvatio ga je narod kao svetog čovjeka. Katolička Barska mitropolija ga je beatizovala (ne i kanonizovala) a u kalendar Srpske srednjovjekovne crkve nije ušao ni kao srpski,ni, bože sačuvaj, zetski svetac. Pošto su mu mošti u 13. vijeku prenijete u jedan manastir kod Elbasana, na nadvratniku je upisana posveta svetome Vladimiru na grčkom, latinskom i 'slovenskom' jeziku, jer su ga podjednako slavili katolici i pravoslavni grčke i slovenskih crkava (sada bismo kazali: makedonske, srpske i crnogorske) u Albaniji, Zeti i Makedoniji. Na grčkom mu je u 15. vijeku napisano žitije i služba. Prvi su ga naši pisci Marino Orbin i Beatilo, poč. 17. vijeka, ubrojili u svetitelje. Donedavno ga nije bilo u kalendaru Srpske crkve, a u Carigradskoj je uveden poslije priznanja nezavinosti Crne Gore i autokefalnosti njene crkve."